ศาลฯยกฟ้อง คดี'การบินไทย'ขอเพิกถอนคำสั่งจ่าย'ค่าชดเชย'วันหยุดประจำปีสะสม'อดีต พนง.'

tg 13 04 24 pic

‘ศาลแรงงานกลาง’ ยกฟ้องคดี ‘บมจ.การบินไทย’ ฟ้องเพิกถอนคำสั่ง ‘เจ้าพนักงานตรวจแรงงาน’ สั่งจ่ายค่าชดเชยวันหยุดประจำปีสะสม ‘อดีตพนักงาน’ พร้อมระบุ ‘ประกาศบริษัทฯ’ ที่ขัดต่อ พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงานฯ ไม่อาจบังคับใช้ได้

........................................

สำนักข่าวอิศรา (www.isranews.org) รายงานว่า เมื่อเร็วๆนี้ ศาลแรงงานกลาง ได้มีคำพิพากษาในคดีที่ บมจ. การบินไทย เป็นโจทก์ ยื่นฟ้องเจ้าพนักงานตรวจแรงงาน สำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานกรุงเทพพื้นที่ 9 (จำเลยที่ 1) และอดีตพนักงาน บมจ.การบินไทย รายหนึ่ง (จำเลยที่ 2) เพื่อขอให้ศาลฯเพิกถอนคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานฯ ซึ่งมีคำสั่งที่ 6/2566 ให้ บมจ.การบินไทย จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสม ให้กับอดีตพนักงาน บมจ.การบินไทย (จำเลยที่ 2) ที่เข้าร่วมโครงการร่วมใจจากองค์กร (เกษียณอายุก่อนกำหนด) เมื่อเดือน เม.ย.2564

โดยศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง เนื่องจากวินิจฉัยแล้วเห็นว่า คำสั่งของพนักงานตรวจแรงงานที่ 6/2566 ของเจ้าพนักงานตรวจแรงงาน สำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานกรุงเทพพื้นที่ 9 ที่ให้ บมจ.การบินไทย จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนสะสมประจำปีให้กับอดีตพนักงาน บมจ.การบินไทย (จำเลยที่ 2) นั้น ชอบแล้ว ไม่มีเหตุให้เพิกถอนคำสั่งดังกล่าว นอกจากนี้ ในกรณีที่ บมจ.การบินไทย มีการออกประกาศฯเรื่องวันหยุดพักผ่อนประจำปี ที่ขัดกับมาตรา 64 แห่ง พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 นั้น ไม่อาจบังคับใช้ได้

“ที่โจทก์ (บมจ.การบินไทย) อ้างว่าสิทธิเรียกร้องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีของจำเลยที่ 2 (อดีตพนักงานการบินไทย) ขาดอายุความนั้น พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 67 วรรคแรก บัญญัติว่า ในกรณีที่นายจ้างเลิกจ้างโดยไม่ใช่กรณีตามมาตรา 119 ให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีในปีที่เลิกจ้างตามส่วนของวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ลูกจ้างพึงมีสิทธิได้รับตามมาตรา 30

และวรรคสองบัญญัติว่า ในกรณีที่ลูกจ้างเป็นฝ่ายบอกเลิกสัญญาหรือนายจ้างเลิกจ้าง ไม่ว่าการเลิกจ้างนั้น เป็นกรณีตามมาตรา 119 หรือไม่ก็ตาม ให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสมที่ลูกจ้างพึงมีตามมาตรา 30 ซึ่งหมายความว่า ตราบใดที่ยังไม่ได้มีการเลิกสัญญาจ้าง ไม่ว่าจะโดยฝ่ายลูกจ้างหรือนายจ้างก็ตาม ลูกจ้างยังไม่มีสิทธิจะเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีในปีที่เลิกจ้างและวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสม

โดยลูกจ้างอาจบังคับสิทธิเรียกร้องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีได้ นับแต่วันที่เลิกสัญญาจ้างตาม พ.ร.บ.ฉบับดังกล่าว เมื่อเงินค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี เป็นเงินที่นายจ้างจะต้องจ่ายให้แก่ลูกจ้างเป็นค่าตอบแทนแก่ลูกจ้างตามสัญญาจ้างแรงงาน จึงมีอายุความสองปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 193/34 (4)

เมื่อลูกจ้างบอกเลิกสัญญาหรือนายจ้างเลิกจ้าง นายจ้างจึงมีหน้าที่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีภายใน 3 วัน นับแต่วันที่เลิกสัญญาตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 67 วรรคสอง ประกอบมาตรา 70 วรรคท้าย แต่โดยที่ พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 123 ถึงมาตรา 125 กำหนดให้ลูกจ้างต้องเลือกใช้สิทธิทางใดทางหนึ่ง ระหว่างใช้สิทธิฟ้องคดีต่อศาลแรงงาน หรือต่อพนักงานตรวจแรงงาน จะใช้สิทธิพร้อมกันทั้งสองทางไม่ได้

การที่จำเลยที่ 2 ยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน ขอให้บังคับโจทก์จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสม อันเป็นการเรียกร้องเงินตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 ถือได้ว่าจำเลยที่ 2 (อดีตพนักงานการบินไทย) เลือกใช้สิทธิที่จะต่อโจทก์ (บมจ.การบินไทย) ด้วยการยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน จึงต้องพิจารณาถึงวันที่เกิดสิทธิเรียกร้องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่เรียกร้องมาก่อนว่า เริ่มตั้งแต่วันใด

โจทก์ (บมจ.การบินไทย) มีระเบียบการหยุดพักผ่อนประจำปีของพนักงาน กำหนดให้พนักงานได้รับสิทธิวันหยุดพักผ่อนประจำปีในรอบปีตามระดับตำแหน่งและอายุงาน และกำหนดเงื่อนไขการหยุดพักผ่อนประจำปี โดยให้ผู้บังคับบัญชาเป็นผู้กำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้พนักงานล่วงหน้า หรือผู้บังคับบัญชาและพนักงานจะตกลงกันล่วงหน้าสะสม และเลื่อนวันหยุดพักผ่อนประจำปีไปรวมในรอบปีถัดไปก็ได้แต่สะสมได้ไม่เกิน 3 รอบปีติดต่อกัน ตามสำเนาระเบียบบริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน) ว่าด้วยการบริหารงานบุคคลตอนที่ 1 เอกสารหมาย จ.9

ถือเป็นสภาพการจ้างที่ใช้บังคับกับลูกจ้างได้ ซึ่งเมื่อพิจารณาตามระเบียบที่ว่า ผู้บังคับบัญชาและพนักงานจะตกลงกันล่วงหน้าสะสมและเลื่อนวันหยุดพักผ่อนประจำปีไปรวมอยู่ในรอบปีถัดไปก็ได้ แต่สะสมได้ไม่เกิน 3 รอบปีติดต่อกันนั้น ถือได้ว่าเป็นกรณีที่นายจ้างและลูกจ้างตกลงกันล่วงหน้าให้สะสมและเลื่อนวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ไม่ได้หยุดในปีนั้นรวมเข้ากับปีต่อไปก็ได้ ระเบียบของโจทก์ (บมจ.การบินไทย) ที่กำหนดเกี่ยวกับจำนวนวันหยุดพักผ่อนประจำปีในข้อนี้ จึงใช้บังคับได้

แต่สำหรับค่าจ้างหรือเงินทดแทนสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสมที่พนักงานยังไม่ได้ใช้นั้น พยานโจทก์เบิกความว่า ตามระเบียบของโจทก์ว่าด้วยการบริหารงานบุคคลตอนที่ 1 สิทธิและหน้าที่โดยทั่วไปของพนักงาน พ.ศ.2537 ข้อ 9 เรื่องการหยุดพักผ่อนประจำปี ระบุไว้ใน ข้อ 9.1 ว่า ให้ผู้บังคับบัญชาเป็นผู้กำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีตามจำนวนให้พนักงานล่วงหน้า หรือผู้บังคับบัญชาและพนักงานจะตกลงกันล่วงหน้าสะสมและเลื่อนวันหยุดพักผ่อนประจำปีไปรวมหยุดในรอบปีถัดไปก็ได้ แต่สะสมได้ไม่เกิน 3 รอบปีติดต่อกัน

และประกาศบริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน) ที่ 020/2558 เรื่อง การดำเนินการเรื่องวันหยุดพักผ่อนประจำปีลงวันที่ 25 พฤศจิกายน 2558 เอกสารหมาย จ.10 ในข้อ 3 ระบุว่า นับตั้งแต่สิ้นรอบปี 2557/2558 สิ้นสุด 30 กันยายน 2558 เป็นต้นไป บริษัทจะไม่นำวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่เกินกว่าระเบียบที่บริษัทกำหนดมาจ่ายเป็นเงินทดแทน ซึ่งข้อความตามประกาศฉบับดังกล่าว นอกจากจะไม่เป็นคุณแก่พนักงานแล้ว ยังขัดกับมาตรา 64 แห่ง พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 อีกด้วย ประกาศของโจทก์ (บมจ.การบินไทย) จึงไม่อาจใช้บังคับได้

เมื่อข้อเท็จจริงไม่ปรากฏว่า โจทก์ได้กำหนดให้จำเลยที่ 2 หยุดพักผ่อนประจำปีในวันใดวันหนึ่งเป็นการแน่นอนแล้ว แต่จำเลยที่ 2 ไม่หยุดเอง แต่ข้อเท็จจริงปรากฎว่า จำเลยที่ 2 ยื่นขอลาหยุดพักผ่อนในระบบการขอลาหยุดของโจทก์แล้ว แต่ไม่ได้รับการจัดสรรโควต้าให้หยุดพักผ่อนประจำปี ดังนั้น โจทก์จึงไม่อาจปฏิเสธการจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสม ที่โจทก์ไม่ได้จัดให้หยุดสิทธิของสิทธิของจำเลยที่ 2 ที่จะได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสมที่เกินกว่าระเบียบจึงยังไม่สิ้นไปในทันที เมื่อพ้นกำหนดตามระเบียบของโจทก์

ดังนั้น เมื่อจำเลยที่ 2 พ้นสภาพโดยถูกเลิกจ้างให้มีผลวันที่ 30 เม.ย.2564 และจำเลยที่ 2 ยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงานเมื่อวันที่ 14 ธันวาคม 2565 ดังนั้น อายุความแห่งสิทธิเรียกร้องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีของจำเลยที่ 2 จึงไม่ขาดอายุความ 2 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 193/34 (9)

ที่โจทก์อ้างว่าคำสั่งของจำเลยที่ 1 ฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติส้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 90/12 นั้น ตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 90/12 เป็นบทบัญญัติที่จำกัดสิทธิของผู้อื่น จึงต้องตีความอย่างเคร่งครัด เมื่อมาตรา 90/12 มีข้อห้ามถึง 11 อนุมาตรา แต่ไม่อนุมาตราใด ห้ามลูกจ้างยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน เพื่อให้บังคับนายจ้างปฏิบัติตามกฎหมายคุ้มครองแรงงาน

จึงต้องถือว่า ไม่มีกฎหมายห้ามจำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นลูกจ้างยื่นคำร้องต่อจำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นพนักงานตรวจแรงงานเพื่อบังคับให้นายจ้างปฏิบัติตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 แม้ศาลล้มละลายกลางรับคำร้องขอฟื้นฟูกิจการบริษัทโจทก์ (บมจ.การบินไทย) ไว้พิจารณา ลูกจ้างก็สามารถยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงานขอให้บังคับนายจ้างจ่ายค่าจ้าง สำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ยังไม่ได้ใช้พร้อมดอกเบี้ยตามกฎหมายให้แก่ลูกจ้างได้ และพนักงานตรวจแรงงานก็มีอำนาจออกคำสั่งได้

สำหรับกรณีตามมาตรา 90/12 (9) ที่บัญญัติว่า “ห้ามมิให้ลูกหนี้...ชำระหนี้...หรือกระทำการใดๆ ที่ก่อให้เกิดภาระในทรัพย์สินนอกจากเป็นการกระทำที่จำเป็นเพื่อให้การดำเนินการค้าตามปกติของลูกหนี้ดำเนินต่อไปได้ เว้นแต่ศาลที่รับคำร้องขอจะมีคำสั่งเป็นอย่างอื่น” นั้น

เห็นได้ว่า การจ่ายค่าจ้างวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่ลูกจ้าง เพื่อตอบแทนการทำงานให้แก่นายจ้าง ย่อมเป็นการกระทำที่จำเป็นเพื่อให้การดำเนินการค้าตามปกติของโจทก์สามารถดำเนินต่อไปได้ จึงไม่ได้มีลักษณะเป็นการขัดต่อมาตรา 90/12 (9) แห่ง พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 ดังนั้น จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นลูกจ้างจึงสามารถยื่นคำร้องต่อจำเลยที่ 1ซึ่งเป็นพนักงานตรวจแรงงาน และจำเลยที่ 1 ย่อมสามารถรับคำร้องของจำเลยที่ 2 และมีคำสั่งได้ตามกฎหมาย ดังนั้น คำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่ 6/2566 ของจำเลยที่ 1 จึงไม่ฝ่าฝืนข้อห้ามตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 90/12

นอกจากนี้ ที่โจทก์ (บมจ.การบินไทย) อ้างว่าจำเลยที่ 2 (อดีตพนักงานการบินไทย) ลงลายมือชื่อในบันทึกข้อตกลงสละสิทธิฟ้องร้องดำเนินคดีโจทก์นั้น กฎหมายคุ้มครองแรงงาน เป็นกฎหมายเกี่ยวกับกับความสงบเรียบร้อย สัญญาหรือข้อตกลงระหว่างนายจ้างและลูกจ้างข้อใดที่เป็นการต้องห้ามชัดแจ้ง หรือเป็นการแตกต่างกับบทบัญญัติของกฎหมายคุ้มครองแรงงาน ย่อมเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 150 และมาตรา 151

เมื่อจำเลยที่ 2 มีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีตามที่กำหนดไว้ใน พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 ซึ่งเป็นกฎหมายเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อย การที่จำเลยที่ 2 ทำหนังสือสละสิทธิฟ้องร้องเรียกเงินใดๆจากโจทก์ จึงไม่รวมถึงสิทธิของจำเลยที่ 2 ในการที่จะเรียกให้โจทก์จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี

คำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่ 6/2566 ของจำเลยที่ 1 ที่ให้โจทก์ (บมจ.การบินไทย) จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสมแก่จำเลยที่ 2 จึงชอบแล้ว ไม่มีเหตุให้เพิกถอนคำสั่งดังกล่าว พิพากษายกฟ้อง” คำพิพากษาคดีหมายเลขดำที่ ร 359/2566 คดีหมายเลขแดงที่ ร 935/2567 ของศาลแรงงานกลาง ลงวันที่ 13 มี.ค.2567 ระบุ

อ่านประกอบ :

‘การบินไทย’ ยอมรับมีแผนจัดหาเครื่องบิน 45 ลำจริง มั่นใจมีสภาพคล่องพอในการจัดซื้อ

‘เศรษฐา’เล็งนัด ‘การบินไทย’ คุยปมซื้อเครื่องบินใหม่ ‘สุริยะ’ ห่วงแต่ทำอะไรไม่ได้

ทำผิดซ้ำริบสิทธิฯถาวร! ‘การบินไทย’รื้อประกาศฯเกณฑ์ระงับ-เรียกคืน‘สิทธิบัตรโดยสาร’พนักงาน

‘ศาลอุทธรณ์ฯ’พิพากษายืน สั่ง‘การบินไทย’นำ'ค่าชั่วโมงบิน'คำนวณจ่ายชดเชยเลิกจ้างฯ'พนักงาน'

ต้องเปิดเผยข้อมูล-โปร่งใส จิ๊กซอว์สำคัญ ฟื้นฟูการบินไทย?

‘เศรษฐา’ รับอึดอัดใจ ปัญหา ‘การบินไทย’ กวดขันทำตามแผนฟื้นฟู

‘บอร์ดติดตามการบินไทย’ จ่อคุยฟื้นสถานะสายการบินแห่งชาติ

‘เศรษฐา’ เซ็นตั้งบอร์ดติดตาม ‘แผนฟื้นฟูการบินไทย’ ‘สุริยะ’ นั่งประธาน

‘ศาลแรงงาน’ สั่ง ‘การบินไทย’ จ่ายค่าชดเชยเลิกจ้าง‘ส่วนที่ขาด’ ให้อดีตพนักงาน 17 ราย

‘บิ๊กตู่’มั่นใจ‘การบินไทย’คืนหนี้ได้ตามแผนฯ-แนะปรับปรุงเส้นทางบินให้สอดคล้องผู้โดยสาร

มิได้กระทำผิดสัญญา! ศาลแรงงานฯยกฟ้อง‘การบินไทย’ คดีค่าชดเชยเลิกจ้าง 40 อดีต พนง.