กลอนเปล่า : ตึกไทยที่ร้าวราน

"...เสาเข็มที่ควรหยั่งลึกถึงความยุติธรรม กลับแยกยุ่ยเป็นผุยผง และบางผู้คนเดินผ่านไปมา ด้วยตาเบิกบาน... แต่ดวงใจและดวงตามืดบอด..."

เธอเห็นไหม...
ตึกนั้นล่มลงอย่างไร้เสียงเตือน
เหมือนใบไม้ร่วงหล่นในลมพายุ
มิใช่เพียงเสียงปูนแตกร้าวเป็นรอยแยก
แต่เป็นหัวใจของแผ่นดินต่างหาก

เสาเข็มที่ควรหยั่งลึกถึงความยุติธรรม
กลับแยกยุ่ยเป็นผุยผง
และบางผู้คนเดินผ่านไปมา
ด้วยตาเบิกบาน... แต่ดวงใจและดวงตามืดบอด

ผู้นำพูดกับกระจกเงา
ได้ยินแต่เสียงของตนเอง
ผู้มีอำนาจทั้งหลายนั่งบนโต๊ะเจรจา
แต่บนโต๊ะนั้นมีเพียงก้อนอิฐแห่งอำนาจ

สภาผู้แทน... คือโรงละคร
ที่บทพูดถูกเขียนไว้แล้วโดยมือที่มองไม่เห็น
อีกวุฒิสภา... ก็คือกำแพงสูง
ที่กั้นระหว่างความจริงกับเสียงครวญคราง

องค์กรอิสระ ? องค์กรตรวจสอบ ?? ...
เราตั้งชื่อมันผิดหรือไร
เพราะมันไม่เคยเป็นอิสระจากเงาของอำนาจ
มันแค่สวมบทบาทเป็นยามเฝ้าประตู
แต่ประตูนั้นเปิดเฉพาะคนกลุ่มเดียว

และเหล่าราชการทั้งปวง...
คือป่าทึบที่ความดีต้องหลงทาง
ที่ระบบอุปถัมภ์เติบโตเหมือนเถาวัลย์รัดคอ
และความจริงถูกฝังไว้ใต้พรม

ธนาคารชาติ..
เธอเป็นเสาหลักสุดท้าย
แต่จงระวัง...
มีมือที่พยายามทำให้เธอเป็นเพียงเบี้ยในเกม

กาสิโนจะมา...
เหมือนพายุที่พัดพาความยากจนมาเป็นเพื่อนบ้าน
และเราจะขายวิญญาณแผ่นดิน
เพื่อแลกกับเหรียญที่เปื้อนเลือด

นี่ไม่ใช่คำเตือน...
แต่มันคือกระจกที่สะท้อนภาพเรา
หากยังยิ้มรับความเสื่อมโทรม
เราจะไม่มีวันได้เห็นรุ่งอรุณ

เพราะประเทศนี้...
ไม่ใช่แค่ดินแดน แต่เป็นร่างกายของเรา
และเมื่อร่างกายป่วย...
เราจะยังเสแสร้งว่าไม่รู้สึกจนกว่า
หัวใจจะหยุดเต้นหรือ ?

Crumbling Thai Landmark

Do you see...
How that building collapsed without warning?
Like a leaf falling in a storm—
It’s not just the sound of cracking concrete,
But the heart of this land.

The pillars that should stand firm in justice
Have crumbled to dust.
And some people walk past,
Eyes wide open... yet blind in heart and sight.

The leader speaks to the mirror,
Hearing only his own voice.
The powerful sit at the negotiation table,
But on that table lies only bricks of power.

The House of Representatives... is a theater
Where lines are scripted by unseen hands.
The Senate... is a high wall
Separating truth from cries of pain.

Independent agencies? Oversight bodies??
Did we name them wrong?
For they are never free from the shadow of power—
They merely play the role of gatekeepers,
But the gate opens only for a select few.

And all the bureaucrats...
Are a dense forest where virtue gets lost,
Where patronage grows like strangling vines,
And truth is buried beneath the rug.

Central Bank...
You are the last pillar.
But beware—
There are hands trying to turn you into just a pawn in their game.

The casino is coming...
Like a storm bringing poverty as its neighbor.
And we will sell the soul of this land
For coins stained with blood.

This is not a warning...
But a mirror reflecting our image.
If we keep smiling at decay,
We will never see the dawn.

Because this country...
Is not just territory, but our very body.
And when the body is sick...
Will we keep pretending not to feel it
Until the heart stops beating?

ฉัตรชัย กิจธิคุณ แปล