‘ธุรกิจบัณฑิตย์โพลล์’ เผยจ.ตากเสี่ยงสุดรับผลกระทบค่าแรงขั้นต่ำ 300 บ. ปี 56

ม.ธุรกิจบัณฑิตย์เผยแนวโน้ม 10 จังหวัดเสี่ยงรับผลกระทบขึ้นค่าแรงขั้นต่ำ 300 บ. ปี 56 พบจ.ตากเสี่ยงสุด แนะเอสเอ็มอีสำรองเงิน 3 เดือนแรกเสริมสภาพคล่อง   

วันที่ 24 ก.ย. 55 นายเกียรติอนันต์  ล้วนแก้ว  ผอ.ศูนย์วิจัย  มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ (ธุรกิจบัณฑิตโพลล์) เปิดเผยผลการศึกษาคาดการณ์ผลกระทบที่เกิดจากการขึ้นค่าแรงขั้นต่ำ 300 บาท โดยธนาคารโลกและองค์การแรงงานระหว่างประเทศให้ข้อเสนอว่า สำหรับประเทศกำลังพัฒนาจะขึ้นค่าแรงขั้นต่ำควรพิจารณาถึงโครงสร้างทางเศรษฐกิจและความพร้อมของพื้นที่   รวมถึงระดับค่าแรงเฉลี่ยในพื้นที่  ซึ่งในต่างประเทศพบว่า  หากค่าแรงขั้นต่ำเพิ่มขึ้นจนเกินกว่า  40%  ของค่าแรงเฉลี่ย เช่น  ถ้าค่าแรงเฉลี่ยเท่ากับ 500 บาทต่อวัน  40% ของค่าแรงเฉลี่ยจะเท่ากับ 200 บาทต่อวัน จะเกิดปัญหาเลิกจ้างอย่างมีนัยสำคัญ  โดยเฉพาะการเลิกจ้างแรงงานที่เป็นเยาวชน  และแรงงานของธุรกิจเอสเอ็มอี  นอกจากนี้ยังเสนอว่าการกำหนดค่าแรงขั้นต่ำควรกำหนดตามกลุ่มอายุและกลุ่มอาชีพ 

ผอ.ศูนย์วิจัยฯ กล่าวต่อว่า สำหรับไทยการขึ้นค่าแรงขั้นต่ำ 300 บาททั้งประเทศ  จะทำให้ค่าแรงขั้นต่ำคิดเป็น 58.7% ของค่าแรงเฉลี่ยของประเทศ  ซึ่งถือว่าอยู่ในระดับสูงมาก  และจะกระทบกับสภาพเศรษฐกิจในแต่ละพื้นที่และภาพรวมของประเทศในช่วง 18 เดือนหลังจากมีการปรับขึ้นค่าแรงขั้นต่ำในปีหน้า  อาจสร้างความกังวลภาพรวมการจ้างงานได้ นั่นคือ แม้ว่าอัตราการว่างงานของไทยในช่วงก.ค. 55 จะต่ำเพียง 0.6% แต่ตัวเลขนี้ไม่ได้สะท้อนภาวะที่แท้จริงของตลาดแรงงาน  ซึ่งโดยปกติการวิเคราะห์ผลกระทบของนโยบายที่มีต่อการจ้างงาน  จะใช้อัตราการว่างงานตามนิยามปกติเพียงอย่างเดียวไม่ได้  ต้องมีการวิเคราะห์อัตราการว่างงานโดยใช้นิยามการว่างงานอย่างกว้างซึ่งเรียกว่า U-6 ประกอบด้วย  ซึ่งหากใช้นิยาม U-6 มาคำนวณ (ผู้ว่างงาน+ผู้ที่อยู่ในกลุ่มเสี่ยงที่จะตกงาน +ผู้ที่มีชั่วโมงทำงานต่ำ)  จะพบว่า  อัตราการว่างงานของไทยจะสูงถึง 5.9%  คิดเป็น 10 เท่าของอัตราการว่างงานตามนิยามปกติ

 ทั้งนี้คาดว่า 70 จังหวัดที่มีสัดส่วนค่าแรงขั้นต่ำต่อค่าแรงเฉลี่ยสูงสุด 10 อันดับแรก  ได้แก่  นราธิวาส (83.9%)  ตาก (79.8%) ลำพูน (78.9%) สระแก้ว (75.9%) ราชบุรี (75.4%) ประจวบคีรีขันธ์ (75.3%) ปัตตานี (74.3%) ลพบุรี (72.7%) หนองบัวลำพู (72.0%) และอ่างทอง (71.9%)  อย่างไรก็ตาม  เมื่อนำลักษณะโครงสร้างทางเศรษฐกิจของพื้นที่และเหตุการณ์ความไม่สงบในพื้นที่มาพิจาณาด้วยแล้ว  ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับจังหวัดนราธิวาสและปัตตานีอาจจะไม่รุนแรงมากไปกว่าสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในปัจจุบันมากนัก

ส่วนจังหวัดที่คาดว่าจะได้รับผลกระทบน้อยที่สุด 10 อันดับแรก  ได้แก่  นครพนม (42.5%) ยโสธร (42.6%) ร้อยเอ็ด (45.9%) สกลนคร (47.2%) น่าน (47.6%) กาฬสินธุ์ (48.4%) พัทลุง (49.4%) มุกดาหาร (50.0%) ศรีสะเกษ (50.9%) และพังงา (51.1%)

 นายเกียรติอนันต์ ยังกล่าวถึงการเตรียมตัวช่วงไตรมาสสุดท้ายของปี  โดยเสนอให้กับภาครัฐในพื้นที่พูดคุยกับผู้ประกอบการเกี่ยวกับแนวทางการปรับตัว  รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับความช่วยเหลือที่ผู้ประกอบการต้องการ   เพราะผลการศึกษาการปรับตัวของผู้ประกอบการเอสเอ็มอีใน  7 จังหวัด  แสดงให้เห็นว่า  ผู้ประกอบการมีความสามารถในการปรับตัวได้พอสมควร  สำหรับผู้ประกอบการ ต้องใช้กลยุทธ์ ลด เสริม คล่อง  ซึ่งหมายถึง  การลดความสูญเสียในกระบวนการผลิตและการทำงานในภาพรวม  ซึ่งจะช่วยลดต้นทุนในการทำธุรกิจให้ต่ำลงได้  และต้องทำควบคู่ไปกับการเสริมสร้างขวัญและกำลังใจให้กับพนักงาน  เพื่อให้การปรับกระบวนผลิตและการทำงานสามารถทำได้สำเร็จลุล่วงทันเวลา  นอกจากนี้ผู้ประกอบการควรจะเตรียมสำรองเงินสดหรือวงเงินสินเชื่อไว้สำหรับในช่วง 3 เดือนแรกของปี 2556 ซึ่งจะเป็นช่วงที่สภาพคล่องจะได้รับผลกระทบมากที่สุด

 ขณะที่ด้านแรงงาน จะต้องพัฒนาทักษะในการทำงานที่ทำอยู่เป็นประจำให้สูงขึ้น  ควบคู่ไปกับการพัฒนาทักษะและความรู้ใหม่  ซึ่งจะเป็นประโยชน์กับบริษัทและต่อการหางานทำในกรณีที่ถูกเลิกจ้าง  รวมทั้งควรสำรองเงินสดไว้ใช้จ่ายบ้าง  เพราะผลกระทบสำคัญที่จะเกิดขึ้นหลังการปรับขึ้นค่าแรง คือ การเพิ่มขึ้นของค่าครองชีพ  ซึ่งหากพิจารณาจากข้อมูลการเพิ่มขึ้นและแนวโน้มของดัชนีราคาผู้บริโภคเฉพาะในส่วนที่จำเป็นต่อชีวิตประจำวัน  จะพบว่า  อำนาจซื้อที่แท้จริงของค่าแรงขั้นต่ำ 300 บาท  จะลดลงเหลือเพียงประมาณ 285 บาทในเดือนมกราคมปีหน้า  และจะลดลงไปอย่างต่อเนื่องในช่วง 11 เดือนที่เหลือของปี 2555

“ประสบการณ์จากละตินอเมริกา  อเมริกา  อังกฤษ  และยุโรป   ชี้ให้เห็นว่านอกจากปัญหาการเลิกจ้างและการเพิ่มขึ้นค่าครองชีพแล้ว  การชะลอการจ้างงานเพิ่มและโอกาสได้งานทำของเยาวชนก็เป็นเรื่องไม่ควรมองข้าม  เพราะปัญหาเหล่านี้ส่งผลให้คุณภาพชีวิตของแรงงานที่ต้องการทำงาน แต่หางานทำไม่ได้   ที่สำคัญการปล่อยให้มีแรงงานกลุ่มนี้มากขึ้นยังหมายถึงการเพิ่มขึ้นของภาระทางการคลังของรัฐบาล  และการลดลงของขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศในระยะยาว” ผอ.ศูนย์วิจัยฯ กล่าว.